't Land van water in de zak en pinda’s in de fles

Beste allemaal,

Na weer even wachten dan eindelijk weer een berichtje over Nigeria, alleen deze keer niet door René, maar door mij (Pauline) geschreven!
2 Weken geleden alweer kwam mijn vliegtuig aan in Nigeria, waarna ik meteen al in de stress kon schieten over het ophaalprotocol (het mannetje stond er niet). Nou ja, uiteindelijk ging alles wel prima en een uurtje later kon ik me dan eindelijk met een grote smile in René z’n armen storten.
Vanaf toen begonnen 2 volle weken met indrukken van dit land in Afrika. Het land met overal muren om de huizen heen, met prikkeldraad erboven en met een beetje luxe ook nog wat glasscherven. Het land waar overal op de muren telefoonnummers geschreven staan, voor loodgieters tot kerstverlichting. Het land van het water in de zak en de pinda’s in de fles. Maar vooral het land met de grote verschillen in het leven van de blanken en de zwarten…
Ja, het leven van een Nigeriaan in Nigeria is toch duidelijk anders dan die van een Nederlander. Zo poept de Nigeriaan blijkbaar van een brug af, is plassen op straat een doodnormale zaak, net als het afval op straat gooien, eet men op straat, leeft men op straat, onder de brug of waar dan ook. Op een okada (brommer) door de stad sjeesen of in de auto, verward bij elke rotonde of invoegstrook, odes aan god achterop de gele busjes, oppassen dat je huis niet zomaar verkocht wordt (“this house is not for sale”) en slapen waar je maar kunt (vooral op de motorkap vond ik toch wel een bijzondere, ja toch?).
Het leven van een Nederlander in dit lieftallige land is echter een stuk anders gekleurd. Afgezien van uiteraard gewoon goede sanitaire voorzieningen in de grote appartementen waarin wordt verbleven, is het tot beschikking hebben van een kok en een chauffeur een doodnormale zaak. De mannen gaan naar t werk, de vrouwen doen boodschappen en halen de kinderen van school. Net Nederland, alleen dan doe je alles met de auto, doe je er 20x zo lang over om een brug over te rijden en worden er ondertussen wc-brillen en monopolyspellen verkocht in de file. Daarnaast is er uiteraard een zeer sociaal leven, word je naar elke borrel meegenomen, ongeacht of je de gastheer al kende of niet en zijn de avonden daardoor al snel volgeboekt. De Nederlandse haring zo nu en dan mag daarbij natuurlijk niet ontbreken.
Zo was mijn leventje hier in Nigeria dan ook. De eerste week was René nog veel vrij, daar het natuurlijk hemelvaart was en die vrijdag hoefde hij maar even te werken op de brouwerij. De eerste avond, toen Nederland in het teken van koninginnenach stond, werd ik meegesleept naar de Heineken planet, waar ik er meteen weer aan moest geloven: voetbal. Gelukkig wist ik me een half uur te vermaken met het wegwerken van het stukje kauwgombeef, wat ik toch wel erg enthousiast in mijn mond had gestopt, de gesprekken met Nigerianen (met de gebruikelijke nummers-uitwisseling) en het wii-en, waarbij ons al snel voor tv gevraagd werd hoe onze “heineken experience” was.
Na een ouderwetse Koninginnedagavond met veel bier en Nederlanders (maar dan warm weer) zijn we gaan kanoën naar het dorpje waar René al eens eerder naartoe geweest was. Aangemoedigd door de run op de kauwgumpjes van de vorige keer hadden we nu snoepjes meegebracht, wat al snel eindigde in een wilde vechtpartij tussen zwarte kindjes waartussen wij licht gaven. Ook het handje vasthouden van ons ojibo’s was een bron van ruzie, waardoor het bijna een zegen was om niet met huilende kindjes aan onze zijden te vertoeven.
Daarna nog naar Leki om ons goede geld uit te geven aan wat typisch Nigeriaanse spulletjes, waarbij René zijn afdingkunsten kon vertonen aan zijn over het geld heersende vrouwtje en we waren weer doorweekt genoeg voor die dag.
Die vrijdag moest René werken op de brouwerij, zodat ik ook dit kon zien! Erg leuk om te zien, al was het beklimmen van de silo toch wat vermoeiend na een nacht ziek te zijn geweest. Maar de dag erna was ik in ieder geval weer fit genoeg om wat aapjes te zien in het national park.
Daarna kwam er een week waarin ik er dan toch aan moest gaan geloven en veel binnen zat of mee ging met de vrouwen die daar wonen. Een goede manier om het dagelijkse (Nederlandse) leven in Nigeria te zien! Van een vrijmarkt op de Nederlandse school, tot het rondstruinen in een supermarkt, hopende dat de benodigde ingrediënten deze keer weer eens waren ingeslagen en verwonderend over alle nieuwe dingen die waren ingekocht.
’s Avonds zorgde er in ieder geval voor dat we elke ochtend toch weer met moeite ons bed uit kwamen. Van karaoke zingen (uiteraard was het niet mijn idee om andere mensen mijn stem aan te doen) tot hoertjes afwimpelen in de why not (ik moest natuurlijk toch even mijn territorium afbakenen, ja toch?!). Maar ook gewoon relaxt bij mensen eten, grote cocktails wegwerken aan de waterkant of verjaardags-/afscheidsfeestjes.
Gelukkig was er 1 ochtend waarbij we toch wel erg gemakkelijk ons bed uitkwamen. Om half 7 ’s ochtend kreeg onze kok er namelijk een nieuwe functie bij: brandevacuatie! Met een hoop geklop en “fire fire” stormden we allemaal (de een iets meer gekleed dan de ander) ons appartement uit naar buiten, om daar de zwarte rook uit het appartement schuin onder ons te zien komen. Vol moed gingen de mensen aan de slag om het te blussen met de 2 brandblussertjes die gevonden waren. Een auto verdween en kwam 10 minuten later met nog 3 brandblussers. Jaja, een goed georganiseerde boel! Toen de brand eenmaal geblust was kwam de brandweer dan eindelijk: eerst van het eko-hotel en na nog wat minuten dan ook de duidelijk minder goed uitgeruste staatsbrandweer……
Het laatste weekend tenslotte was toch wel weer een weekend vol hoogtepunten. Na het vrijdag al best laat te hebben gemaakt zijn we zaterdag bij Reinoud aan het zwembad gaan “ontkateren”, waarbij dingen per ongeluk bij de buren terecht kwamen en glazen kapot vielen door een wilde voetbal. Jaja, het leven is zo slecht nog niet.
Na een barbecue werd het tijd voor het hoogtepunt van de Nigeriaanse tv-wereld: Starquest! Een programma, lijkend op het starmaker van vroeger, maar dan met bands en wij hadden kaartjes voor de finale!
Voorzien van genoeg Star (het sponsorbier) en een plekje praktisch helemaal vooraan (de niet beroemde Nigerianen zaten natuurlijk wel achter onze blanke hoofdjes) waren we er klaar voor! Het programma zelf 2 uur later gelukkig ook. Na een ietwat teleurstellende uitslag nog even een dansje gewaagd op de nieuwe hoop van Nigeria en vervolgens weer door naar de volgende club. Je moet natuurlijk wel alles gezien hebben als je daar toch bent, ja toch?
Zondag was het weer zoals het in een regenseizoen te verwachten is. Wakker wordend met wilde plannen voor de beachhut, was een donder en een bliksem genoeg om ons uit die mooie droom te halen.
Als echte Nederlanders (oké, plus 2 Oostenrijkers) toch het weer getrotseerd en uiteindelijk naar het strand gegaan. En oh wat is het daar relaxt! De hele dag heerlijk drinken, donuts eten, barbecuen, nog meer drinken en kijken naar de golven, waar we natuurlijk niet in gingen zwemmen. Een erg mooi strand, als je de ene kant op kijkt. Een vuilnisbelt als je de andere kant op kijkt.
Onder het mom nu toch echt wel praktisch alles gezien te hebben waar René zijn leven mee vult, maandag, mijn laatste dag in Nigeria, toch nog wat nieuws aan het lijstje toegevoegd: het sheratonhotel! De Oostenrijkers van de dag ervoor bleken namelijk de managers daarvan te zijn, dus als hun gasten werden we als echte verwende expats verzorgd! We konden heerlijk zwemmen met het welbekende biertje erbij en daarna nog lekker gegeten met de muziek van de Franse muzikant waar René laatst al wat van had gezien op de achtergrond. Bijkomend voordeel was dat het hotel dichter bij het vliegveld is, zodat René me naar het vliegveld kon brengen zodat we daar afscheid konden nemen.
Tot zover mijn kijkje in het leven van ons expatje René…